ԼՂՀ ԱԺ պատգամավոր Վարդգես Բաղրյանը Tert.am-ի հետ զրույցում անդրադառնալով քառօրյա պատերազմական գործողություններին, նշեց, որ առանց ղարաբաղյան կողմի համաձայնության ԼՂՀ հարցով որևէ առաջարկություն չի կարող միս ու արյուն ստանալ:
Առանց ԼՂՀ–ի համաձայնության որևէ առաջարկություն չի կարող միս ու արյուն ստանալ. ԼՂՀ պատգամավոր
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, 10 ապրիլի, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ: «Մենք ենք ի վերջո մեր ճակատագրի տերը և որևէ մեկը չի կարող մեր փոխարեն ասել, թե մենք ինչպես պետք է ապրենք»,-ասաց նա: Խոսելով խաղաղապահների տեղակայման հնարավորության մասին՝ ԼՂՀ ԱԺ պատգամավորը նշեց, որ իր կարծիքով դա կարելի է անել միայն այն ժամանակ, երբ որ հանգուցալուծվեն կարևորագույն հարցերը, այսինքն՝ լուծվի Ղարաբաղի քաղաքական կարգավիճակը:
- Պարոն Բաղրյան, կարող ենք ասել մնացել ենք մենք՝ մեր բանակի ու ժողովրդի միասնության հույսին՝ հաշվի առնելով այն կառույցների արձագանքը, որի անդամ էինք և որից սպասելիքները չարդարացան, մասնավորապես մեր ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանից:
-Իրարամերժ հարցեր կան և ինձ համար դժվար է դատողություններ անել իրական վիճակի մասին, այսինքն՝ ձեռքի տակ որևէ բան չկա, բացի նրանից, որ գրում են լրատվամիջոցները: Կան հարցեր իհարկե, որոնք անհանգստություն են պատճառում ոչ միայն ինձ, այլ կարծում եմ՝ բոլորին, մասնավորապես Ռագուդինի հայտարարությունը, որ Ադրբեջանը ՌԴ-ի հետ պայմանավորվածություն ունի և պետք է զենք վաճառեն Ադրբեջանին, այդ դիրքորոշումը բնականաբար նորմալ համարել չի կարելի, մանավանդ բուն պատերազմական գործողությունների ժամանակ տեղի ունեցած իրադարձություններից անմիջապես հետո: Տեսնենք, ես կարծում եմ, որ հայկական երկու պետությունների ղեկավարությունը ձեռքը պահում են իրադարձությունների այսպես ասած երակի վրա և համապատասխան քայլ դեռ կձեռնարկեն:
Իհարկե այս քառօրյա մինի պատերազմը ցույց տվեց, թե որքան ամուր է հայի ոգին և որքան միասնական ու պինդ ենք կանգնած երկիրը պաշտպանելու գործում: Սա ոչ միայն կոնկրետ արցախցիներին են վերաբերում, այլ մայր Հայաստանին, թե ինչքան կամավորականներ եկան, նաև սփյուռքից, այսինքն՝ այս ազգին կոտրել հնարավոր չէ: Սովորաբար նման դեպքերում մեջբերում եմ մեծն Նժդեհի «ագզ, բանակ» ձևակերպումը, որ «եթե ազգը բանակ է դառնում, հնարավոր չէ նրան ծնկի բերել»: Սա մենք մեկ անգամ ևս ապացուցեցինք և որևէ կասկած չկա, որ ցանկացած դեպքում մենք պաշտպանելու ենք մեր հայրենիքը: Զինատեսակների առումով, այո՛, այդ դեպքերը ցույց տվեցին, որ գտնվում ենք անհավասար դաշտում, որ հակառակորդը շատ ավելի լավ է զինված, քան մենք և այս ուղղությամբ պետք է մտածենք ու կոնկրետ քայլեր կատարենք: Բայց հույսը դնելով մեզ վրա, դա չի նշանակում, որ բոլորին պետք է կասկածել, չհավատալ: Այս աշխարհում միայն մենք չենք, և Ադրբեջանը, կա միջազգային հանրություն, մենք տեսնում ենք, որ նույն այդ միջազգային հանրությունը բազմաթիվ կազմակերպությունները, անհատ անձինք, իրենց գործով ու խոսքով ցույց են տվել, որ արդարամիտ են և կանգնած են արդարության կողքին տվյալ դեպքում հայության կողքին: Պետք է լինենք ո՛չ արևմտամետ, ո՛չ ռուսամետ, ո՛չ ամերիկամետ, մենք պետք է լինենք հայամետ առաջին հերթին հուսյներս դնենք քմեզ վրա և անենք ամեն ինչ մեր երկիր անվտանգությունը պաշտպանելու համար:
-Պարոն Բաղրյան, Մինսկի խմբի համանախագահները Բաքու գնացին, ապա ԼՂՀ եկան, ապրիլի 9-ին էլ Երևանում էին: Ինչ-որ սպասելիքներ այդուհանդեերձ կա՞ն նրանց աշխատանքներից:
- Ես կարծում եմ՝ ավելորդ է ինչ-որ մեծ-մեծ սպասելիքներ ունենալ. չասենք հերթական այցելություն էր, քանի որ իրավիճակ է փոխվել, բայց կտրուկ և հասցեագրված հայտարարություններ ես չեմ սպասում և էլի հավասարություն է դրվելու կողմերի միջև, չնայած նրան, որ ակնհայտ էր, թե ով էր նախաձեռնել ռազմական գործողությունները: Որևէ մեկի մոտ սա որևէ կասկած չի առաջացնում, բայց ինչպես տեսնում եք նույն հավասարության նշանը, չգիտեմ՝ սա որքան կարող է շարունակվել, բայց վաղուց ժամանակն է սևին ասել սև, սպիտակին՝ սպիտակ։ Եթե ղարաբաղյան կողմն է անում, ասեն՝ նրանք են, եթե ադրբեջանական՝ կոնկրետ Ադրբեջանին: Իսկ քանի դեռ չի ասվում, այս էսկալացիան և գոնե էսկալացիայի վտանգը շարունակվում է, և ոչ մեկ չի կարող ասել Ադրբեջանը նորից կդիմի՞ ավանտյուրայի, թե չի դիմելու: Այսինքն՝ մենք միշտ էլ պետք է պատրաստ լինենք այն սցենարին, որ Ադրբեջանը ցանկացած պահի, և, իհարկե, պատրաստ ենք, նոր հարձակումներ նախապատրաստել:
- Խաղաղապահներ տեղակայելու հարցը կարծես օրակարգ է մտցվում, Դուք ի՞նչ կարծիք ունեք, արդյոք դրա անհրաժեշտությունը կա, և կարո՞ղ ենք ԼՂՀ անվտանգությունը խաղաղապահ զորքերին վստահել:
-Դժվար է ասել, բայց հիմա խոսվում է նաև կարգավիճակի մասին, փոխզիջումների մասին: Բոլորիս էլ նման հարցերն անհանգստացնում է, և հարցեր են ծագում, որտեղ են այդ խաղաղապահները կանգնելու, որ սահմանին են կանգնելու, ինչ են անելու, որ երկրներից են։ Կա համաշխարհային պրակտիկա, որ սովորաբար եթե լինում են նման դեպքերը, խաղաղապահ ուժերը գալիս են, բայց իմ կարծիքով դա կարելի է անել միայն այն ժամանակ, երբ որ հանգուցալուծվեն կարևորագույն հարցերը, այսինքն՝ լուծվի Ղարաբաղի քաղաքական կարգավիճակը: Այս հարցը պետք է լուծվի և նոր միայն եթե դրա անհրաժեշտությունը լինի, տեղակայվի, չնայած դրանից հետո էլ չեմ կարծում, որ լինի, քանի որ հայկական Զինված ուժերն այս տարիներին եղել են լավագույն խաղաղապահ ուժերը: Այսինքն՝ բացառելն էլ թերևս չի կարելի, բայց թե ինչպիսի իրավիճակ է լինելու, չեմ կարող ասել:
- Կարծես թե ինչ-որ բանակցային գործընթաց է սկսվել, չնայած այդքան էլ ոչ հրապարակային, և ՌԴ ԱԳ նախարար Լավրովը հայտարարեց, թե բանակցային սեղանին դրված են լուծումներ: Դուք ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ լուծումների մասին է խոսքը և արդյո՞ք դրանում ղարաբաղյան կողմը մասնակցություն ունի:
- Մենք էլ այստեղ և ԱԺ պատգամավորներով և ընդհանրապես մարդիկ հարցնում են, խոսում են, քննարկում են, ազնվորեն ասեմ, որ ես տեղյակ չեմ թե կոնկրետ ինչ է դրված բանակցային սեղանին, բայց կարող եմ միանշանակ ասել, որ առանց ղարաբաղյան կողմի, նկատի ունեմ առաջին հերթին և՛ ժողովրդի, և՛ իշխանության համաձայնության որևէ առաջարկություն չի կարող միս ու արյուն ստանալ: Մենք ենք ի վերջո մեր ճակատագրի տերը, և որևէ մեկը չի կարող մեր փոխարեն ասել, թե մենք ինչպես պետք է ապրենք:
