Բեյրութահայ լեռնագնաց Ավետիս Կալպակյանը հաղթահարել է Արեւմտյան կիսագնդի ամենաբարձր լեռնագագաթը՝ արգենտինական Ակոնկագուան, որը ծովի մակերեսից գտնվում է 6962մ. բարձրության վրա: Ավետիս Կալպակյանը լեռնագնաց ուղեկցորդ է եւ 48 տարեկանում արդեն հասցրել է հաղթահարել 35 լեռան գագաթ:

24 փետրվարի, 2017, 09:16

Բեյրութահայ լեռնագնացը հաղթահարել է Արեւմտյան կիսագնդի ամենաբարձր լեռնագագաթը

ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, փետրվարի 24, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ: «Ինչպես բոլոր լեռնագնացների, այնպես էլ ինձ համար մարտահրավերներից մեկը յուրաքանչյուր մայրցամաքի ամենաբարձր լեռնագագաթը բարձրանալն է»,-ասում է նա: 

Արգենտինական Ակոնկագուան էլ Արեւմտյան կիսագնդի ամենաբարձր լեռնագագաթն է, որը հայ լեռնագնացը նպատակ էր դրել բարձրանալ եւ արեց:

«Ակոնկագուան մի շարք առանձնահատկություններ ուներ` ջերմաստիճանի կտրուկ նվազումը՝ -25-ից մինչեւ -35 աստիճան ցուրտ՝ քամիով ուղեկցվող, հանկարծակի անձրեւներ, որոնք հեղեղներ են առաջացնում: 6962մ բարձրությունը, անկախ նրանից, թե մարդն ինչպիսի առողջություն ունի՝ կարող է բացասական անդրադառնալ մարդու առողջության վրա: Բայց ես ուրախություն էի զգում եւ բավարարվածություն, քանի որ սա իմ երկրորդ փորձն էր այս լեռը բարձրանալու»,-ասում է նա:

48-ամյա լեռնագնացը Ակոնկագուան բարձրացել է 10 ժամվա ընթացում եւ իջել՝ 4 ժամում. «Լեռը բերձրացել եմ 18 օրում: Ընթացքը կարելի է 5 փուլի բաժանել: Կարելի է ասել համբերությունը հաջողության գաղտնքն էր եւ այս, եւ մյուս լեռների դեպքում: Առաջին փուլը հիմնական ճամբարին մոտնալն էր. այն մեկնարկեց 2950մ բարձրությունում, հասա մինչեւ 4400 մետր բարձրություն: Այն 3-ի փոխարեն տեւեց 4 օր, պատճառը հանկարծակի անձրեւն էր, որը բարձրացրեց գետի մակարդակը, որը պետք է անցնեինք հիմնական ճամբար հասնելու համար, այնպես որ ես ստիպված էի հետ գնալ 3400 մետր բարձրություն, որտեղ գտնվում էր ճամբարը: Երկրորդ փուլը բարձրադիր ճամբարների կլիմային վարժվելն էր: 5 օր տեւեց, բարձրացանք մինչեւ 5100մ. բարձրություն: Այստեղ մենք կրկին դժվարություններ ունեցանք՝ 2 օր ձնարբուք եղավ:  Երրորդ փուլը բարձրադիր ճամբարներին հասնելն էր: Առաջին ճամբարը 5050մ բարձրության վրա էր, երկրորդը՝ 5500, երրորդը՝ 5960: Դա տեւեց 6 օր, որոնցից երկուսն անցան ճամբարում՝ սպասելով, որ եղանակը պարզվի»,-պատմում է նա:

Ավետիս Կալպակյանի համար, սակայն, ամենաերկար եւ դժվար օրը եղել է լեռան գագաթին հասնելու օրը. «Շատ երկար օր էր, որը սկսվեց առավոտյան ժամը 6:00-ին, քանի որ չափազանց ցուրտ էր ավելի շուտ սկսելու համար: 10 ժամում հասա 6962մ բարձրության վրա գտնվող գագաթ, 4 ժամում իջա ճամբար: Ես լավ էի զգում նախքան գագաթ հասնելը, պարզապես ճանապարհն այնքան էներգիա խլող էր, ես ամբողջությամբ հյուծվել էի եւ հանկարծ ձյուն սկսվեց ժամը 3-ին, բարեբախտաբար առանց քամու: Ամեն դեպքում, ինձ հետ ամեն ինչ լավ էր»:

Ավետիս Կալպակյանը լեռան գագաթին հասցրել է լուսանկարվել Հայաստանի դրոշով եւ մասնակցել է հողի աստվածուհի Պաչամամային շնորհակալություն հայտնելու արարողությանը. «Անդերում Պաչամամա կոչվող արարողություն կա, որը կատարվում է, երբ հասնում ես գագաթին: Այն կազմված է որոշ մթերք եւ ջուր հողում թաղելուց, որով շնորհակալություն ենք հայտնում Պաչամամային՝ իրենց հողի Աստծուն, որ մեզ ՝ մահկանացուներիս ընդունել է գագաթին»:

Ավետիս Կալպակյանը արդեն հաղթահարել է Հյուսիսային եւ Հարավային Ամերիկաների, Եվրոպայի, Աֆրիկայի, Ավստրալիայի ամենաբարձր գագաթները: Նրա համար առայժմ անհաղթահարելի է մնում Ասիայի, այսինքն, աշխարհի ամենաբարձր գագաթը՝ Էվերեստը (8848մ): Նա լավ է հիշում այն լեռները, որոնց գագաթներն առաջին անգամ հաղթահարեց՝  Փենինյան Ալպերներում գտնվող Ալլալինհորն եւ Բիշորն լեռները:

«Իմ առաջին լեռնային ճամփորդությունը լավ եմ հիշում, որոնք կատարեցի դեպի Փենինյան Ալպերներում գտնվող Ալլալինհորն (բարձրությունը` 4027մ) եւ Բիշորն (բարձրությունը` 4153մ) լեռներ: Շվեյցարիայում կատարածս 10 օրվա շրջապտույտի ընթացքում այս երկուսն ինձ համար լեռնագնացությունը սկսելու խթան էին: Բայց իմ առաջին քայլը լեռնագնացության մեջ եղավ 2002թ.՝ ընկերոջս հետ Լիբանանի բարձր գագաթներ ճանապարհորդության ժամանակ: Այդ ժամանակ ես տեսա, որ բնությունը բարձրադիր վայրերում նույնքան կենդանի է, որքան ցածրադիր վայրերում, ես սիրահարվեցի բարձրությանը եւ այդ ամռանն էլ սկսեցի մագլցել ժայռեր»,-պատմում է լեռնագնացը:

Ավետիս Կալպակյանը հիշում է՝ փոքր ժամանակ ընտանիքի հետ հաճախ է անցկացրել լեռներում եւ հենց այդտեղից էլ եկել է սերը դեպի լեռներ. «Մենք ամառը սարերում էինք անցկացնում, որտեղ տուն ունեինք: Մեր ընտանիքի անդամները բոլորը սպորտի սիրահար էին եւ մենք ֆուտբոլ էինք խաղում, բասկետբոլ, վոլեյբոլ. այն ամենը, ինչ մեզ ավելի ու ավելի աշխույժ էր դարձնում մեզ:

Ես մեր ընտանիքում միակն եմ, որ ալպինիզմով եմ զբաղվում:  Իմ ընտանիքը արմատներով Մարաշից է, այլ տեղեկություն իմ արմատների մասին չունեմ»: