Արցախյան երրորդ պատերազմի հետևանքով Հադրութի շրջանի Տումի գյուղի տարհանված բնակիչներ Գենո և Ասյա Ամիրջանյանների ընտանիքը ժամանակավորապես ապաստանել է Ստեփանակերտի Ուլուբաբյան 32 հասցեում:
Ծննդավայրի շնչով ու կարոտով. տումեցի ընտանիքը սեփական բիզնեսն է նախաձեռնել
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, 22 ապրիլի, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ: «Արցախպրես»-ի թղթակիցն անձամբ է այցելել ընտանիքին և ծանոթացել նրանց առօրյային, խնդիրներին և զբաղվածությանը:
Մեզ հետ զրույցում մեծ ընտանիքի մայր 51-ամյա Ասյա Ամիրջանը, խոսելով պատերազմյան օրերի մասին պատմեց, որ հոկտեմբերի 17-ին դուրս են եկել Տումիից՝ հասել Երևան, որտեղ մեկ օր օթևանելուց հետո տեղափոխվել են Իջևան և մինչև 2020 թվականի դեկտեմբերի 1-ը ապրել այնտեղ՝ հյուրանոցում:
«Դեկտեմբերից տեղափոխվել ենք Ստեփանակերտ: Պետության կողմից նախատեսված տարհանվածների բնակվարձերի փոխհատուցման ծրագրով գրանցվել, բայց արդեն երեք ամիս է, չենք ստացել: Տանտիրոջը մեր գրպանից ենք գումար տալիս, քանի որ պահանջում է. ասում է՝ երբ պետությունը փոխանցի իր հաշվին, այդ ժամանակ նա կտրամադրի մեր գումարը: Երեք սենյականոց բնակարանի ամսական վարձը 50.000 դրամ է»,- նշել է տիկին Ասյան:
Այն հարցին, թե ինչ աջակցություններից է օգտվել ընտանիքը, մեր զրուցակիցը տեղեկացրել է, որ ամեն ամիս Կարմիր Խաչի միջազգային կոմիտեն տրամադրում է սնունդ: ԱՀ աշխատանքի, սոցիալական հարցերի և միգրացիայի նախարարության կողմից ստացել են վերմակներ: Սպասում են սպիտակեղենի, լինելու դեպքում ՝ պիտի զանգեն: Օգտվել են նաև 300 հազար դրամ աջակցության ծրագրից, ինչպես նաև շարունակվող 68 հազարներից:
«Գյուղում ապրում էինք անհոգ, մեր առօրյայով: Ստեղծել էինք ամեն ինչ: Տուն ունեինք, հողատարածքներ, 30 գլուխ խոզ, «Նիվա» մակնիշի մեքենա: Զբաղվում էինք անասնապահությամբ և գյուղատնտեսությամբ: Սպասում ենք այն օրվան, երբ ուրախությամբ կվերադառնանք մեր հայրենի գյուղ, կշնչենք մեր գյուղի մաքուր օդը, կմշակենք մեր հողերը, կզգանք մեր տան շունչը»,- մասնավորապես ասել է տարհանված բնակչուհին:
Անդրադառնալով այն խնդրին, թե այս օրերին ինչով են զբաղվում Ստեփանակերտում, Ասյա Ամիրջանյանը նշել է, որ իր ամուսնու՝ 58-ամյա Գենոյի հետ դեկտեմբերից զբաղվում է հացի արտադրությամբ: «Տումիում մենք հացը թխում էինք էլեկտրական վառարանում, որը նույնպես մնացել է գյուղում: Չենք հասցրել որևէ իր վերցնել մեզ հետ, միայն որոշ փաստաթղթեր: Այստեղ հետաքրքրվել և Եղեգնաձորից գնել ենք նույն վառարանից և սկսել հաց թխել: Ամեն օր՝ առավոտյան ժամը 6-ից, աշխատանքի ենք: Հացի գինը բավականին էժան է՝ քաշի համեմատ: Մեր նպատակն է օրվա հացը վաստակելը, ոչ թե հարստանալը: Մի քանի խանութների հետ համագործակցում ենք, նաև հարևաններն են առնում: Եթե լինեն պատվերներ, անպայման կընդունենք. մեր հեռախոսահամարն է 097770650: Մենք աշխատում ենք, որպեսզի կարողանանք ապրել»,- մասնավորապես ասել է Ա. Ամիրջանյան:
Մենք ականատեսը եղանք նաև հացի թխման գործընթացի: Տիկին Ասյան խմորը հունցելիս, գնդելիս մի կտոր սեր ու կարոտ է ավելացնում հացին։ Ու դրանից այն հայրենի եզերքի բույրն է ստանում։
Տիկին Ասյայի սկեսուրը՝ 85-ամյա Նորա Ամիրջանյանը բնիկ տումեցի է։ Ցավով է հիշում իր ծննդավայրը, որտեղ ապրել է մինչև 2020 թվականի հոկտեմբերի 17-ը: «Մեր աշխատասեր ընտանիքը ստեղծել է ամեն ինչ, բայց այսօր ոչինչ չունենք, ընկել ենք դռնեդուռ: Ճիշտ է, մարդիկ հոգատար են, բայց մենք մեր տունն ենք ուզում, մեր գյուղը: Չգիտենք՝ որքանով է ճիշտ, բայց ասում են, որ իմ տանը թուրք է ապրում՝ օգտվում մեր ստեղծած բարիքներից: Սիրտս մղկտում է, երբ հիշում եմ իմ հողն ու ջուրը: Ամեն րոպե սպասում ենք, թե երբ կասեն՝ Հադրութը կրկին մերն է, և մենք կգնանք մեր տները»,- մասնավորապես ասել է Նորա տատիկը:
