Պատերազմի ամենաթեժ ու արյունալի շրջաններից մեկն Արցախի Ջրականն էր։ Ծանր էր ոչ միայն առաջնագծում, այլև թիկունքում աշխատող «սպիտակ բանակի» համար։ Հիվանդանոցները թշնամու թիրախում էին, իսկ վիրահատական սեղանին զինվորն էր։
«Ոչ մի կտրված վերջույթ չի նետվել, պատվավոր թաղում եմ արել»․ արցախցի բժշկուհու տեսած դժոխքը
Լոռեցուց արցախցի դարձավ
Սեպտեմբերի 27-ը
Երևի՝ ճիշտ բուժում չարեցինք ․․․
«Որոշել եմ զինվորական ծառայության անցնել։ Շատ եմ սիրում բանակը, մեր զինվորներին, դրա համար էլ զինվորականի հետ ամուսնացա։ Ես սիրողական զինվորական շորեր ունեի, պատերազմի օրերին դրանք էի հագնում, հիմա դրանց վրա լրիվ արյուն է, որ լվացվելուց հետո էլ չի անցնում, չեմ էլ փորձում ինչ-որ նյութով հանել, մեր հերոսների արյունն է․․․ Պատերազմն ինձ շատ է ծերացրել, բայց ես տեսնելու եմ էդ հաղթանակը»։
Հրաժեշտից առաջ մեկմեկու պինդ գրկում ենք՝ ամեն մեկս կոկորդում սեղմելով արցունքները։ Մաղթանքների ու հաջողության խոսքերի փոխարեն միայն մի բան ենք պայմանավորվում՝ մեր հաջորդ հանդիպումն ու հարցազրույցը լինելու են Իշխանաձորում՝ Լուսինեի տանը։