ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, մայիսի 18, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ: Այս մասին գրում է News.am-ը:

«Թուրքիան ուզում է, որ իրեն կրկին ընդգրկեն F-35 կործանիչների ծրագրում, որից դուրս էր մնացել Ռուսաստանից Ս-400 հակահրթիռային պաշտպանության համակարգեր ձեռք բերելուց հետո։

Նա նաեւ ԱՄՆ-ից պահանջել է մեկ տասնյակ F-16 ինքնաթիռներ եւ արդիականացման կոմպլեկտներ իր զինանոցի թարմացման համար:

Ավելին, Թուրքիան ցանկանում է, որ ԱՄՆ-ը չեղարկի Ս-400-ների գնման համար նախատեսված պատժամիջոցները։ Պաշտոնյաները հերքել են այն գաղափարը, որ ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի եւ Ֆինլանդիայի միանալուն Թուրքիայի դիմադրությունը որեւէ կապ ունի Ռուսաստանի հետ նրա կապերի կամ Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի և նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի բարեկամության հետ: Թուրքիան միջին ուղի է փնտրում ուկրաինական պատերազմի մեջ՝ ձգտելով հավասարակշռել իր հարաբերությունները ինչպես Մոսկվայի, որը կարեւոր նշանակություն ունի Սիրիայում տեղակայված թուրքական զորքերի պաշտպանության համար, այնպես էլ Կիեւի հետ, որին Անկարան մարտական անօդաչու սարքեր է մատակարարել:

Աղբյուրները նաեւ հերքել են, որ ՆԱՏՕ-ի գամբիտը կապված է ներքին քաղաքականության հետ՝ հերքելով այն առաջարկությունները, թե քրդական հարցը համաշխարհային հարթակ դուրս բերելը նպատակ ունի օգուտ բերել Էրդողանին՝ հաջորդ տարի նախատեսված ընտրություններից առաջ ազգայնականների աջակցության հաշվին:

Պաշտոնյաներն ասում են, որ Թուրքիան իր ազգային շահերին համահունչ արտաքին քաղաքականություն է վարում եւ կհամաձայնի ՆԱՏՕ-ի ընդլայնմանը, եթե սկանդինավյան երկրների վերաբերյալ իր արտահայտած մտահոգությունները բավարարվեն։ Թուրքիան նաեւ ուզում է, որ Շվեդիան եւ Ֆինլանդիան չեղարկեն զենքի արտահանման սահմանափակումները, որոնք նրանք սահմանել էին Թուրքիայի եւ Եվրամիության մի քանի այլ անդամների հետ՝ 2019 թվականին Սիրիա ներխուժումից հետո: Թեեւ երկու երկրների հետ Թուրքիայի զենքի առեւտուրը աննշան է, եւ նա չի ձգտում որեւէ մեծ պաշտպանական գնումների, պաշտոնյաներն ասում են, որ Անկարան չի համաձայնի ռազմական դաշինքի ընդլայնմանն այն երկրների հետ, որոնք արգելափակում են զենքի գործարքները:

Այդ մասին հրապարակայնորեն հայտարարել է արտգործնախարար Մեւլութ Չավուշօղլուն՝ ասելով, որ սպառազինությունների սահմանափակումները դաշինքի «ոգուն դեմ են»։ Թուրքիան ընդունեց Հունաստանի վերադարձը ՆԱՏՕ 1980-ականներին այն բանից հետո, երբ 1974 թվականին երկու երկրները պատերազմ սկսեցին Կիպրոսի համար եւ ցանկանում է չկրկնել այն, ինչ պաշտոնյաներն ասում են, որ այժմ Անկարայում սխալ է համարվում:

Ավելի ուշ, Աթենքը եւ նրա կիպրացի դաշնակիցները դարձան հիմնական խոչընդոտները, որոնք արգելափակեցին Թուրքիայի ԵՄ անդամակցության հայտը, մերժեցին ՄԱԿ-ի քվեարկությունը Կիպրոսը միավորելու ծրագրի վերաբերյալ եւ ներքաշվեցին Թուրքիայի հետ շարունակվող տարածքային վեճերի մեջ Էգեյան եւ Միջերկրական ծովերի որոշ հատվածների շուրջ:

Այս դասը յուրացնելով՝ պաշտոնյաներն ասել են, որ անհիմն կլինի ակնկալել, որ Թուրքիան կփոխի ուղղությունը եւ կհաստատի Շվեդիայի եւ Ֆինլանդիայի անդամակցությունը ՆԱՏՕ-ին, եթե նախ վեճերը չլուծվեն, եւ սկանդինավյան երկրները հրապարակայնորեն համերաշխություն չցուցաբերեն Թուրքիայի հետ քրդական խմբերի դեմ»: