Ծանր հիվանդությունից հետո, 2017թ. դեկտեմբերի 25-ին իր մահկանացուն կնքեց բանաստեղծ, թարգմանիչ, լրագրող Արմեն Հովհաննիսյանը:
Արմեն Հովհաննիսյանի մահվան կապակցությամբ Արցախի գրողների միությունը ցավակցական ուղերձ է հղել
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, 26 դեկտեմբերի, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ: Գրողի մահվան առթիվ ցավակցական ուղերձ է հղել Արցախի գրողների միությունը:
Արմեն Հովհաննիսյանի մահվան առթիվ իրենց ցավակցություններն են հայտնում նաև ԱՀ մշակույթի, երիտասարդության հարցերի և զբոսաշրջության նախարարությունը և «Արցախպրես» լրատվական գործակալության աշխատակազմը:
Արմեն Խաչատուրին ԽՍՀՄ գրողների միության անդամ էր 1989-ից, Արցախի գրողների միության անդամ՝ 1994-ից, Հայաստանի գրողների միության անդամ՝ 2004-ից:
Ծնվել է 1932թ. մայիսի 12-ին, Արցախի Բերդաշեն գյուղում: Հայրենի գյուղի միջնակարգ դպրոցից հետո ավարտել է Բաքվի Լենինի անվան պետական մանկավարժական ինստիտուտի բանասիրական ֆակուլտետի հայոց լեզվի և գրականության բաժինը:
Ստեղծագործական ու լրագրողական բեղմնավոր ուղի է անցել Ա. Հովհաննիսյանը: Մի քանի տարի շարունակ խմբագրել է Ղարմետաքսկոմբինատի «Մետաքսագործ» բազմատիրաժ թերթը, եղել է նույն կոմբինատի կուսկոմիտեի քարտուղարը: Որպես լրագրող առանձնապես իրեն դրսևորել է Բաքվում հրատարակվող «Կոմունիստ» (հայերեն) հանրապետական թերթի սեփական թղթակցի պաշտոնում աշխատելու տարիներին: 1974-ին նշանակվել է ԼՂ գրողների միության մարզային բաժանմունքի պատասխանատու քարտուղար: 1984-ից անցել է կուսակցական աշխատանքի՝ հայրենի գյուղում և ԼՂ մարզկոմի ապարատում: Երկար ժամանակ նա աշխատել է «Ազատ Արցախ» թերթի խմբագրությունում: Այնուհետև խմբագրել է «Արցախի կոմունիստ» թերթը:
1959թ. հրատարակված առաջին «Բարի ճանապարհ» բանաստեղծությունների ժողովածուն ջերմորեն ընդունեցին ընթերցողներն ու գրաքննադատները: Հետագա տարիներին նա հանդես եկավ «Հայրենի տուն» (1963), «Նվագներ հողի» (1967), «Գալիս ենք և մենք» (1973), «Անմահների ձայնը» (1975), «Հեռաստանների կանչը» (1978), «Հայրենիք և սեր» (1980), «Չհորինված մեղեդիներ» (1984), «Ավանդատուն» (1992), «Տարաժամի զանգեր» (1997), «Մոմակալներում հալոցք չէ մոմի» (2002), «Ապաշխարան» (2007), «Երկերի ժողովածու 2 հատորով» (2012), «Մայրամուտի նվագներ» (2016) և այլ ժողովածուներով ու ճանաչվեց որպես ինքնատիպ ու բեղմնավոր քնարերգու:
Ա. Հովհաննիսյանը հայրենիքի և ժողովրդի սիրով ներշնչված, նրա ներկայով ու ապագայով ապրող բանաստեղծ էր, հայրենի եզերքի նվիրյալ, նրա գեղեցիկ ավանդույթների պաշտպան:
Արցախի ազգային ազատագրական պայքարի տարիներին մարտական նոր պաթոսով հնչեց նրա պոետական ձայնը:
Բացահայտելով մեր ժողովրդի պատմական ժամանակաշրջանի անդրադարձումները, Ա. Հովհաննիսյանը վերագտավ արցախցուն, որը նախ՝ մաքառում էր հոգու խորքում և ապա պայքարի ասպարեզ մտավ հանուն պապենական Արցախ աշխարհի անկախության ու ազատության:
Ճանաչված բանաստեղծ, երջանիկ հայր ու պապ Ա. Հովհաննիսյանի հիշատակը միշտ վառ կմնա հարազատների ու նրան ճանաչողների, նրա պոեզիայի սիրահարների սրտերում
