ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, հուլիսի 14, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ-ՄԱՐՏԻԿ: Պարտադիր ժամկետային զինծառայողների կյանքում զորացրումը երկար սպասված իրադարձություն է: Այդպես է եղել միշտ: Բանն այն է, որ երկու տարի շարունակ բանակային կյանքով ապրելուց հետո ժամանակն է անցնել քաղաքացիական կյանքին, իրագործել նպատակներն ու գնալ երազանքները կերտելու ճանապարհով: Բանակի հանդեպ օրեցօր փոխվող պատկերացումները հիմնականում դրական  ազդեցություն են ունենում և շարժառիթ հանդիսանում ապագա զինվորների համար, որպեսզի օր առաջ մեծ ոգևորությամբ մտածեն հայրենիքի պաշտպանը դառնալու մասին:

Ահա այդ գործում մեծ է  զորացրվողների դերը, ովքեր ծառայության ավարտից հետո իրենց շրջապատողներին ներկայացնում են բանակի առօրյան, ներքին խոհանոցը, ծառայողական դժվարություններն ու փորձությունները: Որքան մեծ է ոգևորությունը, այնքան մեծ է ծառայելու ցանկությունը, ուստի` որքան մեծ է բանակի նկատմամբ դրական արձագանքը, այնքան նորակոչիկների մոտ մեծանում են դրական ակնկալիքները և հոգեբանական պատրաստականությունը հնարավորինս արագ ադապտացվելու նոր միջավայրին` բանակային ծառայությանը, առօրյա կենսագործունեությանը:

Սերժանտ Տիգրան Աբրահամյանը լավ է հիշում բանակ զորակոչվելու օրը, բայց այդ մասին նախընտրում է շատ չխոսել. «Երկու տարին բավականին մեծ ժամանակաշրջան է` տղայի կյանքում փոփոխություններ մտցնելու համար: Ինչպես մյուսները, այնպես էլ ես, տուն եմ վերադառնալու Հայրենիքի հանդեպ պարտքս կատարած, ֆիզիկապես կոփված և ռազմական գործում հմտացած»:

Տիգրանն անկեղծանում է` զորացրմանը երկար է սպասել, քանի որ քաղաքացիական կյանքում կիսատ թողած շատ գործեր ունի. «Ժամանակն է նոր լիցքեր հավաքել և աշխատել այնպես, որ երկու տարվա բացակայությունը շատ զգացնել չտա (ժպտում է): Մարդն առանց նպատակների լիարժեք չէ: Պետք է հետամուտ լինել դրանց իրագործմանը»:

Սերժանտ Սևակ Պետրոսյանը ջոկի փորձառու հրամանատար է:

«Երբ նոր էի եկել բանակ, մտածում էի, որ դժվարությամբ եմ ադապտանալու միջավայրին: Սխալվեցի: Այսօր, երբ ծառայությանս ավարտին մնացել են հաշված օրեր, մեծ ոգևորություն և հպարտություն կա. չէ± որ առաքելությունս կատարել եմ: Սա կյանքի ամենալուրջ դպրոցն է` դժվարություններով ու փորձություններով լցված: Այդ ամենի հաղթահարումն էլ տղային դարձնում է տղամարդ, ներարկում նաև պատասխանատվության մեծ զգացում, ինչպես նաև գործնականում սեփական կաշվի վրա ցույց տալիս, թե ինչպես պետք է պայքարել կյանքում, սեփական «ես»-ն ավելի բարձր դասել և այլն»,- ասում է 20-ամյա երիտասարդը, ում համար դժվար է եղել մայրաքաղաքային կյանքից անցում կատարել բանակային առօրյային:

Զորամասի հրամանատարի` ԱՀՏԱ գծով տեղակալ, փոխգնդապետ Արա Քամալյանն իրավացիորեն նկատում է, որ ինչպես նոր զորակոչի, այնպես էլ զորացրման դեպքում մեծանում է ծառայության նկատմամբ հասարակության վստահությունը:

«Հաջողության հասնելու համար յուրաքանչյուր զինվորական պետք է ճիշտ տեղում լինի: Զորացրվող զինծառայողները հասարակության մեջ բանակի իմիջը, զինվորականի կերպարը ներկայացնողն են: Կարծում եմ` նրանք բանակին հրաժեշտ են տալիս ներքին մեծ հուզմունքով, մեծ ոգևորությամբ: Շնորհավորում եմ նրանցից յուրաքանչյուրին և արդեն քաղաքացիական կյանքում ցանկանում նորանոր հաջողություններ, ձեռքբերումներ: Թող ռազմական գործի հանդեպ հետաքրքրությունը մշտապես լինի նրանց մեջ, որպեսզի մեզ սպառնացող վտանգի դեպքում նրանք լինեն առաջնագծի առաջավորները»,-ասում է փոխգնդապետ Արա Քամալյանը:

Շարքային Սեդրակ Մարտիրոսյանը հրետանավոր է: Զորամասում մարտական հերթապահություն իրականացնող Մարտիրոսյանն ասում է. «Թող ինձ ներեն Հայաստանի զորամասում ծառայող իմ ընկերները, բայց ծառայությունն Արցախում է: Այստեղ յուրաքանչյուր սարն ու քարն իր իմաստն ունի, իսկ յուրաքանչյուր օրը` խորհուրդը: Յուրաքանչյուր վայրկյանին սպառնացող վտանգը ստիպում է կյանքն ավելի թանկ գնահատել, ավելի շատ մտածել հարազատների մասին»:

 

Սեդրակի կարծիքով, բանակային կյանքը լուրջ հետք է թողնում մարդու կյանքում: «Այո, ծառայությունից հետո նոր կյանք է, իսկ այդ կյանքը պետք է մտնել որպես լիարժեք մարդ: Հենց այդ լիարժեքությունն էլ նպաստում է հետագա հաջողություններին, կայացվածությանը»,-այսպես է մտածում զորացրվելուն պատրաստվող զինվորը:

 

Ավագ սերժանտ Մհեր Հովհաննիսյանը զորամասի սերժանտական խորհրդի նախագահն է: Ծառայության հիմնական մասն անց է կացրել մարտական հերթապահություն իրականացնող գումարտակում: Ծառայության մասին խոսելիս նախևառաջ կարևորում է միջավայրի փոփոխությունը: Ասում է` այդ փոփոխությունները բոլորին են պետք:

 

«Ծառայությունը հնարավորություն է քաղաքացիական կյանքի առօրյա խնդիրները մի որոշ ժամանակով մոռանալու համար: Որքան էլ շատ երիտասարդներ խուսափեն ծառայությունից, այնուամենայնիվ, համոզված եմ` կյանքի մի շրջանում փոշմանելու են, որ այս ճանապարհը չեն անցել, բանակային ընկերներ չունեն: Ծառայության ավարտին թվում է, թե երազ է… Ինձ համար այս ժամանակահատվածը շատ արագ է անցել` լի բազմաթիվ բացահայտումներով, կյանքի դասերով»,-պատմում է Մհերը:

Որքան էլ խոսենք ծառայության անհրաժեշտության և կարևորության մասին, այնուամենայնիվ մի բան միանշանակ է` 104 շաբաթը քիչ ժամանակաշրջան չէ մտորելու և նոր  ծրագրեր նախանշելու համար: Հաշված օրեր են մնացել զորացրման մեկնարկին, և ապագա պահեստազորները վայելում են վերջին օրերը, վերլուծում բացթողումներն ու թերացումները, ձեռքբերումներն ու ծառայողական հաջողությունները...