Ապրիլի 1-ի լույս 2-ի գիշերը Ադրբեջանի կողմից սկսած ու օրեր շարունակվող հրետակոծությունների հետևանքով Մարտակերտից, Թալիշից և Մատաղիսից տարհանված բնակիչների մի մասը ժամանակավորապես ապաստանել է Ստեփանակերտի «Ախթամար» հյուրանոցում:
Սահմանամերձ գյուղերից տարհանված բնակիչները ցանկանում են ապրել իրենց բնակավայրերում
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, 20 ապրիլի, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ: «Արցախպրես»-ի թղթակցի հաղորդմամբ՝ ստորև ներկայացնում ենք անցած օրերի դեպքերի և իրենց կեցության ներկա պայմանների վերաբերյալ նրանց պատմությունները:
Հերմինե Սահակյան Թալիշի բնակչուհի- Ապրիլի 2-ի առավոտյան ժամը 6-ին դուրս ենք եկել գյուղից: Աշխատում էի դպրոցում, որպես հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի: Ամուսինս զբաղվում էր անասնաբուծությամբ: Երեխաները տեղավորվել են Ստեփանակերտի դպրոցներից մեկում՝ 6-րդ, մյուսը՝ 4-րդ դասարանում է սովորում, իսկ կրտսերը 6 ամսական է: Երեխաներին գրենական պիտույքներ և կեցության համար անհրաժեշտ մյուս միջոցները հատկացրել են ԼՂՀ կառավարությունը և կրթության, գիտության և սպորտի նախարարությունը: Սպասում ենք այս անորոշ վիճակը ավարտվի: Մեծ ցավ ենք ապրում, որ մեր գյուղը ռմբակոծվեց: Այստեղ մեզ ցուցաբերված աջակցությունից և բոլորի վերաբերմունքից գոհ ենք:
Ալվարդ Հարությունյան Մատաղիսի բնակչուհի- Ապրիլի 2-ին առավոտյան ժամը 9-ին ենք գյուղից դուրս եկել: Ամենավերջինը մենք դուրս եկանք գյուղից՝ 3 երեխաների հետ: Մենք չհասցրինք մեզ հետ գոնե հագուստ վերցնել: Մեր գոհունակությունն ենք հայտնում բոլորին՝ այս օրերի ընթացքում մեզ աջակցելու համար: Այդ աջակցության շնորհիվ այստեղ շատ խնդիրներ են լուծվել՝ թե ֆինանսական, թե սոցիալական: Մի քանի օր առաջ մենք համագյուղացիներով գնացել էինք գյուղ, մեր աչքերով տեսել: Մեր տան պատուհաններն էլ էին ջարդվել: Տան գույքը չի վնասվել: Գյուղում արդեն վերանորոգման աշխատանքներ են ընթանում, ինչը մեզ ոգևորել և ուրախացրել է: Ես աշխատում եմ մանկապարտեզում, որպես դաստիարակ: Ուզում ենք մեր տներ վերադառնալ: Երեխաներիցս ավագը 5 տարեկան է, հաճախում է մանկապարտեզ, մյուսը՝ 4, իսկ կրտսերը՝ 3 տարեկան: Նպատակ ունենք, որ շուտ վերադառնալ մեր գյուղ:
Լուսինե Բրուզյան Թալիշի բնակիչ -Ապրիլի 2-ի գիշերն ուժեղ կրակոցներ են սկսվել: Սկզբում կարծեցինք, թե հերթական կրակոցներն են, բայց բարեբախտաբար շուտ հասկացանք, որ այս անգամ այլ տեսակի ռմբակոծություններ են ու միանգամից իջանք նկուղ: Հինգ երեխա ունեմ: Մեծ աղջիկս, ով սովորում է Ստեփանակերտի բժշկական քոլեջում, տեղեկացրեց, որ այստեղ հյուրանոցներ են տրամադրում ապաստանելու համար ու եկանք այստեղ: Մինչ այստեղ գալը ժամանակավորապես մնացել ենք տարբեր գյուղերում: Երեխաներն այժմ հաճախում են դպրոց, ապահովված են գրենական պիտույքներով: Առայժմ անորոշության մեջ ապրում ենք: Թալիշում մենք դեռ սեփական տուն չունեինք: Որպես սահմանամերձ գյուղի բնակիչ և 5 երեխա ունեցող ընտանիք՝ պետական ծրագրի շրջանակներում մեզ համար գյուղում տուն էր կառուցվում: Այստեղ մանկապարտեզ հաճախելու համար երեխաների անուններն արդեն ցուցակագրել են: Ամուսինս զինվորական է: Զբաղվում էինք նաև անասնապահությամբ, սակայն բոլոր անասունները հրետակոծության հետևանքով սատկել են:
