Զորացրումը սպասված իրադարձություն է ցանկացած զինծառայողի համար: Տարվա առաջին ամիսն այդ տեսանկյունից շատ տարբերվող է:
Առաքելությունը կատարված է
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, ապրիլի 24, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ-ՄԱՐՏԻԿ: Ամանորյա տոներից անմիջապես հետո հայրենիքի հանդեպ իրենց պարտքը կատարած զինծառայողները հրաժեշտ տվեցին զորամասին` պատմություն դարձնելով ինչպես իրենց ծառայությունը, այնպես էլ այն կարևոր առաքելությունը, որը ստանձնել էին այդ երկու տարիների ընթացքում: Հետադարձ հայացք նետելով ծառայության երկու տարիներին` թվում է, թե երեկ էր, երբ ոտք դրեցիր զորամաս, երբ զարմացած հայացքով նայեցիր շուրջբոլորդ ու ինքդ քեզ հարցրիր. «Այս որտեղ եմ գտնվում»: Իսկ ահա այսօր արդեն այդ մասին հիշում ես քմծիծաղ տալով, ներսումդ վերլուծելով արածն ու չարածը, ձեռքբերումները և այլն: Մի խոսքով` հրաժեշտ ես տալիս բանակային կյանքին… Պաշտպանության բանակի հարավարևելյան ուղղությամբ տեղակայված N զորամասի զորացրված զինծառայողների հետ զրուցել ենք ծառայության կարևորության և բանակային կյանքի առանձնահատկությունների ու նրբությունների շուրջ:
Սերժանտ Էդմոնդ Ասիրյանը Իջևանից է: Ասում է` հայ տղայի համար շատ կարևոր է ծառայությունը, քանի որ սկսում ես ճանաչել մարդ էակին` իր առավելություններով ու թերություններով հանդերձ. «Ծառայության ընթացքում ձեռք եմ բերել բազմաթիվ ընկերներ, որոնց հետ, համոզված եմ, մեր մտերմությունը շարունակվելու է նաև քաղաքացիական կյանքում»: Գումարտակի թիկունքում տեղակայված ականանետային մարտկոցի կառավարման ջոկի հրամանատարի ուսերին է եղել հաշվել թիրախների կոորդինատները: Նրա ճշգրիտ հաշվարկներից էր կախված խոցման արդյունավետությունը: Սերժանտ Ասիրյանը բազմիցս թե՛ ուսումնական գործընթացներում, թե՛ զորավարժություններում, ինչպես նաև 2017 թվականի փետրվարին հակառակորդի կողմից դիվերսիոն-հետախուզական խմբի ներթափանցմանը հաջորդող զարգացումներում կարողացել է ճշգրիտ տեղեկատվություններ փոխանցել մարտկոցի հրամանատարին, ինչի արդյունքում հակառակորդը ժամանակին խոցվել է:
Ծառայության ավարտին Էդմոնդը շտապում է իր շնորհակալությունը հայտնել նաև իր հրամանատարին, ով նրա համար եղել է և՛ ընկեր, և՛ եղբայր, և՛ ի վերջո` լավ հրամանատար:
Էդմոնդի համար այս երկու տարիները եղել են կյանքն արժևորելու և գնահատելու տարիներ: Զորացրվել է` հետևում թողնելով բանակային մի ողջ պատմություն, հիշողություններ, որոնք դրականորեն են անդրադառնալու նրա հետագա կյանքի զարգացման վրա: Բանակ եկող նորերին խորհուրդ է տալիս երբեք չկորցնել մարդկային տեսակը, արժեքները… Զորացրված զինծառայողը պատրաստվում է ուսումը շարունակել ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղում: Ապագա տնտեսագետ է:
Շարքային Արթուր Ավետիսյանն էլ անկեղծանում է, որ քաղաքացիական կյանքում դժվարությունները հաղթահարելու համար անհրաժեշտ է նախ հաղթահարել ծառայողական դժվարությունները. «Երբ նոր էի զորակոչվել բանակ, ամբողջությամբ չէի հասկանում բանակի դերն ու նշանակությունը: Ժամանակի ընթացքում հասկացա, թե հայրենիքի պաշտպանության գործում որքան կարևոր է իմ մասնակցությունը: Միայն առաջնագծում ծառայելով է հնարավոր պատկերացնել, թե որքան մեծ պատասխանատվություն է դրված զինվորի վրա: Բանակին հրաժեշտ եմ տալիս ներքին մեծ հուզմունքով, բայց նաև հպարտության մեծ զգացումով. չէ որ կատարել եմ որդիական պարտքս»:
Շարքային Ավետիսյանն ասում է նաև, որ ծառայության ընթացքում փոխվում են նաև զինվորի մտածողությունը, հոգեբանությունն ու աշխարհայացքը, որոնք դրականորեն են անդրադառնալու կյանքի ցանկացած իրավիճակում: Այժմ ցանկանում է ընդունվել ոստիկանության ակադեմիա:
Գումարտակի բուժկետի պետ, ավագ սերժանտ Դավիթ Բաղդասարյանն ասում է, որ իր ծառայության երկու տարիները նրա համար եղել են ինչպես ռազմական, այնպես էլ բժշկական գիտելիքների ամրապնդման տարիներ. «Ծառայության ընթացքում քչերին է հնարավորություն տրվում զբաղվելու մասնագիտական գործունեությամբ: Շնորհակալ եմ հրամանատարներիս` ինձ վստահելու և իմ առջև ծառայողական լուրջ խնդիր դնելու համար»:
Ավագ սերժանտ Բաղդասարյանն իր ծառայության ընթացքում եղել է տարբեր մարտական դիրքերում` առողջական խնդիրներ ունեցող զինծառայողներին ցուցաբերելով անհրաժեշտ բուժօգնություն: Ասում է` երբ զինակից ընկերոջդ օգնում ես, մեծանում է նաև հպարտության զգացումը: Ահա այդ ամենն էլ օգնում է նրան արժևորելու իր ծառայությունը:
Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանի ստոմատոլոգիական ֆակուլտետի ուսանողը քաղաքացիական կյանք է վերադարձել հարուստ աշխատանքային փորձով, որն էլ, համոզված է, նպաստելու է հետագայում լավ աշխատանքի տեղավորվելու հարցում: 21-ամյա Դավիթն ուսման հետ կապված շատ ծրագրեր ունի: Ուզում է լավ և բանիմաց մասնագետ դառնալ:
Գնդացրային ջոկի հրամանատար, սերժանտ Ռոման Իբոյանն ասում է, որ ծառայության ընթացքում կատարում ես ոչ միայն հայրենիքի նկատմամբ պարտքդ, այլև սովորում ուրիշ շատ բաներ. «Ծառայության միջոցով է, որ կայանում է մարդու տեսակը, դառնում ես էլ ավելի դիմացկուն և պատրաստ հաղթահարելու ցանկացած դժվարություն: Ծառայությանս հիմնական մասն անցկացրել եմ մարտական հերթապահությունում: Առաջին անգամ, երբ բարձրացա մարտական դիրք, պատկերացում չունեի, թե ինչ բան է առաջնագիծը: Ինչպես մյուսների, այնպես էլ ինձ մոտ վախի զգացում կար, բայց հետո, երբ մտա բուն հերթապահության գործընթացի մեջ, հասկացա, թե որքան մեծ պատասխանատվություն է դրված ուսերիս: Մեր մարտական դիրքում միշտ եղել ենք մի ընտանիքի պես: Առհասարակ, մարտական հերթապահությունը տղամարդու մեջ արմատավորում է միասնականության գաղափարը: Մենք միշտ ձգտել ենք պահել մեկս մյուսի նկատմամբ հարգանք, ինչպես նաև` հավասարություն»:
Սերժանտ Իբոյանը նկատում է. «Դժվար է հավատալ, թե ինչպես անցան այս երկու տարիները, դժվար էր նաև հրաժեշտ տալ բանակային կյանքին, մարտական ընկերներին: Ցավում եմ միայն, որ հնարավորություն չունեցա ավելի շատ ծառայելու եղբորս հետ: Նա մի քանի ամիս առաջ է համալրել հայոց բանակի շարքերը»:
Ռոմանն այժմ պատրաստվում է ամուսնանալ. «Այս ընթացքում ինձ համար ամենադժվար բանը եղել է սիրած աղջկա կարոտին դիմանալը (ժպտում է)»:
Ազգությամբ եզդի երիտասարդն այն կարծիքին է, որ հայ և եզդի ժողովուրդների միջև տարբերություններ չպետք է դնել, քանի որ նրանք եղբայրներ են և հայրենիքի պաշտպանությունն էլ պետք է կատարեն եղբայրաբար, հավասար պայմաններում:
Շարքային Հովհաննես Վարդանյան
