Տասներկու տարեկան հասակից դպրոցում իմ չսիրելի առարկաների դասաժամերին տետրերի հետևի մասում նկարում էի։
Կտավը մտքերի և ապրումների արտացոլանք է. նկարչուհի
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, 11 փետրվարի, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ: Այս մասին «Արցախպրես»-ի արտահաստիքային թղթակցի հետ զրույցում ասել է մոսկվայաբնակ ծննդով արցախցի նկարչուհի Գալինա Ադամյանը՝ նշելով, որ ինքը մասնագիտությամբ միջավայրի դիզայներ է:
Գ. Ադամյանի խոսքով՝ 2008-2012 թվականերին սովորել է Շուշիի Հակոբ Գյուրջյանի անվան կիրառական ինստիտուտում, զուգահեռ սովորում էր նաև Սայաթ-Նովայի անվան երաժշտական ուսումնարանում:
«Որոշել էի ընդունվել ինստիտուտ և ավելի հմտանալ նկարչության ասպարեզում: Առանց նկարիչ վարպետների հետ պարապելու բավականին բարձր բալերով ընդունվեցի: Գունանկարի և գծանկարի դասախոսս եղել է Սամվել Գաբրիելյանը։ Երջանկահիշատակ դասախոսս ասում էր ՝ ինչ համալսարաններ, ուսումնարաններ էլ ավարտես, մեկ է, դու վերջում նկարչուհի ես դառնալու»,- ասել է Գ. Ադամյանը: Խոսելով իր ստեղծած նկարների մասին՝ մեր զրուցակիցն ասել է, որ ամեն մի ժամանակաշրջան իր գույներն է մտցնում նկարների մեջ, քանի որ կտավը մտքերի և ապրումների արտացոլանք է:
«Որպես նկարիչ պոզիտիվ մտածող եմ։ Սիրում եմ հանգիստ միջավայր, մենակությունից չեմ վախենում, ընդհակառակը, օրվա ընթացքում ինձ անհրաժեշտ է որոշ ժամանակ մենակ մնալ լռության մեջ»,- նշել է Գ. Ադամյանը:
Իսկ այն հարցին, թե որ ստեղծագործողի կտավներն են ավելի հոգեհարազատ իրեն, նկարչուհին պատասխանեց, որ դժվար է առանձնացնել որևէ մեկին: Եվրոպական իր սիրելի նկարիչներիչներից առանձնացրեց Ամադեո Մոդիլյանիին, Վինսենտ Վան Գոգին, Պոլ Սեզանին, Գուստավ Կլիմտին,Կլոդ Մոնեին, որովհետև նրանց գույների և գծերի ճշմարտությանն անհնար է չհավատալ, իսկ կոմպոզիցիոն ինչ որ խնդիրների պատասխաններ մինչև հիմա փնտրում է Սամվել Գաբրիելյանի գործերի մեջ։
Գ. Ադամյանի նախընտրած թեման միշտ էլ եղել է մարդու ներաշխարհը, նրա ապրումները:
«Արվեստը ծնվում է այն ժամանակ, երբ չես կարող տեսնել, խոսել, կամ էլ լսել։ Լինում է որ շատ բան եմ ուզում փոխանցել նկարի միջոցով, իսկ լինում են նաև լուռ նկարներ, որոնք դասվում են նկարների աբստրակտ տեսակին: Ինձ որպես կոնկրետ ոճի ներկայացուցիչ չեմ բնորոշում, որովհետև փնտրում եմ այն, ինչ դեռ բացահայտված չէ։ Սակայն հարկ է նշել, որ գերադասում եմ սիմվոլիզմը։ Նկարներիս մեջ գրեթե պատահական առարկա չկա, ամեն իր կամ երևույթ ունի իր նշանակությունը և առաքելությունը, որը, հուսով եմ, կարողանում եմ փոխանցել դիտողին։ Կերպարվեստի ժանրերից իմ կտավներում ավելի շատ տեղ են գտնում նատյուրմոտը, դիմանկարը, բնապատկերը: Յուրաքանչյուր մակերես իմ շրջապատի մարդիկ են, ովքեր անջնջելի հետք են թողել հուշերիս նավակում՝ ամենքն իրենց գույնով ու ձևով։ Իմ կտավները համընդհանուր, կոլեկիվ ցուցահանդեսներում ներկայացվել են և՛ Արցախում, և՛ Մոսկվայում: Փետրվարի 13 -ին իմ լավագույն կտավներով կմասնակցեմ Մոսկվայում կայանալիք «Want and paint» 6-րդ կոլեկտիվ ցուցահանդեսին»,- մանրամասնել է նկարչուհին:
Ըստ մեր զրուցակցի՝ նկարչությունն այն ոլորտը չէ, որտեղ կարելի է հեշտացնել աշխատանքը կամ փոխարինել տեխնիկական միջոցներով։ Նկարիչը պիտի զգա նյութը, գիծը։ Ընդհանրապես, տեխնիկայի ներխուժումը մարդու առօրյա արժեզրկել է բազում զգացողություններ: Նույնն էլ արվեստի հետ է, հիմա արվեստը շատ հեշտ է կեղծել, և սխալ ճանապարհով փորձել ծանոթանալ նրա հետ, քանի որ հիմա աչքի է ընկնում նա, ով սոցիալական ցանցերում ավելի շատ հետևորդներ ունի, սակայն ոչ ամեն աչքի ընկածը կարող է համարվել նկարիչ։
Զրուցեց Նարի Հայրապետյանը
