Խաչատրյանների ընտանիքը 2020թ. աշնանային պատերազմի պատճառով ԱՀ Ասկերանի շրջանի Ավետարանոց համայնքից տեղահանվել և հաստատվել է Ստեփանակերտի Աջափնյակ թաղամասում:
Կորցրածը վերագտնելու հույսով... Մի ընտանիքի պատմություն
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, նոյեմբերի 8, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ։ «Արցախպրես»-ի թղթակցի հետ զրույցում ընտանիքի հայրը՝ Ռադիկ Խաչատրյանը, պատմեց, որ մինչև պատերազմը Ավետարանոցում գործող վարսավիրանոցում աշխատել է 10 տարի, զուգահեռ՝ դասավանդել ԱՀ Ասկերանի շրջանի Լուսաձոր համայնքի հիմնական դպրոցում՝ որպես նախնական զիվորական պատրաստության ուսուցիչ:
«Չարաբաստիկ պատերազմի հետևանքով կորցնելով ծննդավայրս՝ կնոջս և 2 երեխաներիս հետ տեղափոխվեցինք Ստեփանակերտ: Պետությունը փոխհատուցում է Աջափնյակ թաղամասում գտնվող այն բնակարանի վարձը, որտեղ հիմա ապրում ենք: Շարունակում եմ դասավանդել Լուսաձորի հիմնական դպրոցում: Արդեն 4 ամիս է՝ Ստեփանակերտում տարածք եմ վարձել և դասերի ավարտից հետո աշխատում եմ՝ որպես վարսավիր։ Հենց այդտեղ էլ մեր համայնքի տղաները, ընկերներս ու ծանոթներս հավաքվում են, նստում և խոսում ենք... Ու արթնանում են մեր ծննդավայրի մասին հիշողությունները: Չեմ բողոքում, շարունակում եմ ապրել ու աշխատել մեր հայրենիքում և մտածում մեր կորցրածը վերադարձնելու մասին», - նշեց Ռ. Խաչատրյանը:
Մեր զրուցակիցը թեև տունն ու տեղը, հարազատ գյուղն է կորցրել է, բայց մտադիր չէ Արցախից հեռանալ:
«Ռուսաստանի Դաշնությունում ապրող իմ բարեկամներն առաջարկել են ինձ տեղափոխվել այնտեղ, պատրաստ են ինձ օգնել։ Բայց ամեն ինչ չէ, որ փողն է որոշում: Այնպիսի ժամանակներում ենք ապրում, որ ոչ մի տեղ էլ անվտանգ չէ, հետևաբար եթե ուզում ենք բարեկեցիկ կյանքով ապրել, պետք է մեր հայրենիքում ստեղծենք պայմաններ: Թշնամու ցանկությունն է, որ հայաթափվի Արցախը, և ինքն առանց զենքի, առանց կրակոցի տիրանա մեր հայրենիքին: Յուրաքանչյուր՝ նաև տեղահանված արցախցի պարտավոր է պահել այն հողը, որտեղ մեր քաջ տղաները արյուն են թափել», - հավելեց Ռ. Խաչատրյանը:
