Ապրիլյան հերոսամարտերում Գեղարքունիքի մարզից զոհված հինգ զինծառայողների ընտանիքներին «Տաշիր» հիմնադրամի կողմից հերթական բարեգործական ձեռնարկն իրականացնելու ժամանակ զոհվածների հայրերը նշեցին , որ իրենց հերոս զավակների գործը մնացել է կիսատ, որն ավարտի հասցնելու համար իրենք կանեն հնարավորը:
Հայրերն ավարտին կհասցնեն որդիների կիսատ թողած գործը
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, 29 ապրիլի, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ-ԱՐՄԵՆՊՐԵՍ: Երանոս, Զոլաքար, Փոքր Մասրիկ եւ Արեգունի գյուղերում զոհված զինծառայողներ Նորիկ Սարգսյանի, Դավիթ Հայրապետյանի, Վրեժ Սարգսյանի, Հարություն Աբրահամյանի հայրերը, ընդունելով հերթական աջակցությունը, իրենց խոսքերում նշեցին, որ ցավի ու կսկծի հետ մեկտեղ հպարտություն են ապրում այն մտքից, որ իրենց հերոս զավակներն իրենց կյանքը զոհել են հայրենիքի փրկության համար, իսկ իրենք հետայսու ապրելու են՝ նրանց գործը շարունակելու, հայրենի տունն ու երկիրը շենացնելու համար:
«Ես 1993-1994 թվականներին մարտնչել եմ Մարտակերտի ճակատում, երբ որդիներիցս մեկը չորս, մյուսը երկու տարեկան էր: Իմ հերոս որդի Նորիկը ծնվեց մեր հողում խաղաղության հաստատումից հետո, ով այս օրերին մատաղ եղավ հայրենիքին: Իմ երկու ավագ որդիները ծառայել են Հայոց բանակում, որոնցից մեկը՝ «Եղնիկներում»: Երկու զավակ էլ դեռ ունեմ բանակ ճանապարհելու:Բոլորս պիտի ոտքի կանգնենք՝ մեր հայրենիքը պաշտպանելու համար:Շնորհակալ ենք բոլորից՝ մեր վիշտը փարատելու, մեզ հուսադրելու եւ օգնելու համար»,-նշեց Արցախյան ազատամարտի մասնակից, Ապրիլյան հերոսամարտերում զոհված Նորիկ Սարգսյանի հայր Զավեն Սարգսյանը:
«Որդուս գործը կիսատ մնաց, ես այն կշարունակեմ, հերոս էր որդիս, ես նրա ցավը տանեմ»,-ասաց զոհված զինծառայող Դավիթ Հայրապետյանի հայր, Զոլաքար գյուղի բնակիչ Ռազմիկ Հայրապետյանը:»Մեր ցավն անսահման է, մեր քաջ զավակները շատ լավ գիտեին, թե ինչ վտանգավոր տեղ են գնում, բայց գնացին վտանգին ընդառաջ, որ փրկեն հայրենիքը, մեր խաղաղությունը: Թող աշխարհն իմանա, որ մենք խաղաղասեր ազգ ենք, ոչ մեկի մահը չենք ուզում, բայց պարտավոր ենք պաշտպանել մեր հայրենքն ու խաղաղությունը: Մեր զավակներն իրենց հերոսական մահով աշխարհին ճանաչելի դարձրին Հայաստանն ու Արցախը»,-ասաց հերոսացած Վրեժ Սարգսյանի հայր Վարդան Սարգսյանը:»Տասնվեց տարի ես ծառայել եմ հայրենի երկրի սահմանների պաշտպանության գործին, դրանից առաջ եղել մեր ազատամարտի ամենաթեժ կետերում:Հիմա արդեն պիտի պահեմ ու պաշտպանեմ իմ մինուճար զավակ ու հերոս Հարությունի երկու մանկահասակ զավակներին, բայց եթե թշնամին կրկին սպառնա մեր հայրենիքին, նորից զենք կառնեմ, որ անօրեն թուրքի ոտքը մեր հող չմտնի, մեր տուն չհասնի»,-ասաց Արեգունի գյուղի բնակիչ, Հարություն Աբրահամյանի հայր, Արցախյան ազատամարտում փառքի ուղի անցած Հովհաննես Աբրահամյանը:
Մարզի Արեգունի գյուղի բնակիչ, Ապրիլյան հերոսամարտերում հայրենի սահմանները պաշտպանելիս զոհված զինծառայող Հարություն Աբրահամյանի ութ տարեկան որդի Մխիթարը, ով սովորում է Արեգունու միջնակարգ դպրոցի երկրորդ դասարանում, որոշել է դառնալ զինվորական, այն էլ՝ հրամանատար: «Արմենպրես»-ի հարցին, թե ինչ կցանկանար դառնալ մեծահասակ տարիքում, Մխիթարը վարժ պատասխանեց.»Մեծանամ, գեներալ-մայոր եմ դառնալու, իսկ եթե մարտում թշնամուն կարողանամ հաղթել, գեներալիսիմուս էլ կդառնամ»: Հարցին, թե ինչու է ուզում անպայման գեներալ դառնալ, Մխիթարը դարձյալ հստակ ու որոշակի ներկայացրեց իր գեներալ դառնալու նպատակը. «Որ հորս ու պապիս պես թշնամուց պաշտպանեմ մեր տունն ու հայրենքը, թուրքին հաղթեմ զինվորներիս հետ միասին, ես էլ հերոս դառնամ»:
Խոսրով Խլղաթյան
